سرودۀ میرزا آقا عسگری مانی پیشکش به هومر آبرامیان

سینۀ هوا را چاک می دهم و می دوم
می دویم...
                    از روی خفتنگاهِ قدیسان
                    از روی آرامگاهِ امامان
                    از روی برگهای پاییزی........
---
کرباس زمان را می دریم و
به فراسویش می رویم.
ازین باریکنا تا به آن فراخنا
از روی ریسمان های ناپیدای کیهان می دویم
  تا میوه های تابان کهکشان.
---
دست مرا بگیر تا بدویم
ازین تاریکنا تا به آن روشنا...
شانه به شانه ام بیا نازنین!
---
می دویم می دویم
                    از روی کتابهای مقدس
                    از روی هرچه ظل الله و آیت الله
                    از روی بلاهت کهن
                    از روی ساده باوری کهن تر.
---
سنگلاخ، نفس گیر است
سنگها اما حباب اند
پس، می دویم
              از روی نامهای آسمانی،
              از روی آیات و جبرئیل
              از روی احادیث و میکائیل،
              از روی فرشته ها و عزرائیل
              از روی تذکره ها و اباطیل
                          حتا از روی کُشتۀ خویش!
---
تاریخِ، بافته یی ست از کلافی خونین
از روی تاریخ می دویم
باید بخود برگردیم
مانند پرتوهای پراکنده که به خورشید
و خورشیدهای پریشان که به کهکشان
و کهکشان شکسته که به ساقه های نور.
می دویم، می دویم
تا افق پیشاروی
آنجایی که باید دوباره آغاز شویم.
---
گذشته را چون خربوزه یی گندیده به موزه می سپارم
آینده را چون شعری ناسروده در شیشۀ الکل می خوابانم.
به تنها سرودی که رای می دهم آوازتو است
و تنها پرچمی را که برمی افرازم، شادی تو.
---
یار هزاره هایم!
اکنون کمی بچرخ تا
مگس حدیث خوان را از روی آهنگ باربد پس بزنیم
عقرب چنگ فروکرده در دل را برکّنیم
مقبره ها را چون غبار از سیمای سرزمین فوت کنیم
چنگال دین را از پیکر فلسفه بیرون کّشیم.
---
اکنون بال به بالم بمال
شاهین گسترده بال!
هو...........ه      
بالابلند، بلندای الوند!
پرواز کن تا فراز دماوند!
بپر ، بپر!
از روی این زمان تاخورده که زیر باران مانده،  بپر
از روی آن خدای نم کشیده در مه
از روی «عج ال الله تعالی فرجه و شریف» که مغروق در گند ناست بپر
از روی ملاحان بی پارویش بردریای خون بپر!
---
از میان شاخه های آویزانِ شعر در کیهان
و از میان آویزه های یخ در باورها بپر!
---
بپر، بپر ، شاهین گستره پر!
                    هو.......ه!

خوشۀ خورشید در دهان تو، رخشان تر!
من در دهان گرم افق، افشان تر!
---
گویه ی سیمرغ در دهان تو، گویاتر
من بر بالهای افق ، پویاتر!
بپر...بپر!