سِدرِه

در اوستا [Vohumanu vastra] به چم« جامه نیک‌اندیشی»  برآمده از ریشۀ vastra  به چَم رخت و جامه است. برخی از اوستا شناسان این واژه را برآمده از دو واژۀ «سود» و «ره» دانسته و «راه سودمند» گزارش کرده اند. نام دیگر این پیراهن «شَبی» (در پهلوی«شبیگ») است.  

سدره پیراهنی  است گشاد، سپید رنگ، بدون گریبان و با آستین های کوتاه که از پارچه سفید درست می کنند و دو کیسۀ بسیار کوچک، یکی در جلوی سینه (نزدیک دل) که «گریبان» خوانده می‌شود و دیگری در پشت که «گُرده» گفته می‌شود کار می گذارند. زرتشتیان سِدرِه  را در زیر جامه خود می‌پوشند. در جلو سدره از گردن به پایین، چاکی هست که تا سینه  می‌رسد و در پایانۀ آن کیسه کوچکی به نام «کیسه کرفه» هست که آن را گنجینۀ هومت. هوخت. هورشت[=اندیشه و گفتار و کردار نیک] (سه پایۀ بنیادین آموزه های زرتشت)  می دانند. 

امروزه زرتشتیان سدره را از پارچۀ سپید بافته شده از پنبه و نازک تر از چلوار  درست می‌کنند ولی در روزگار باستان از پشم و پنبه و گاه از ابریشم نیز درست می کردند.

بر روی سدره بندی بنام «کُشتی» یا «کُستی» می بندند. «کُشتی»  بندی است باریک و بلند و بافته شده  از ۷۲ تار نخ پشم سپید.( شمارۀ 72 یکی از شماره های ورجاوند مانند: 1 - 2 – 3 – 7- 12 – 72 و... در هستی شناسی ایرانی است. شماره 72 تن شهدای کربلا و 72 تن شهدای حزب جمهوری اسلامی هردو برآمده از همین خاستگاه هستند وگرنه شمار کشته شدگان در هر دو رخداد بسیار بیش تر از 72 تن بودند، آخوندها این شماره را برای کشته شدگان این دو رخداد بکار بردند تا رنگ و رخسار سپنتایی به آنها بخشند). به هنگام بافتن،  این ۷۲ رشته در شش بخش که هر یک دارای ۱۲ تار نخ هستند، برابر آیین به هم بافته می‌شوند. پس از پایان کار، گره‌هایی به دو سر کُشتی می زنند تا از هم نگسلد. کُشتی را سه بار به گِرد کمر می‌ چرخانند. در چرخۀ دوم دو گره به جلو و در چرخۀ سوم دو گره از پشت سر به کُشتی می‌زنند. هنگام گرمابه رفتن یا شنا کردن، ( زنان به هنگام چرخه های ماهانه) کشتی را از کمر می گشایند. نوجوانان زرتشتی از سن پانزده سالگی سدره می پوشند و کشتی می بندند.